Toen ik zwanger werd van de derde werd ik geconfronteerd met twee strekkingen. De ene strekking vindt dat een derde kind met de flow mee gaat en dat je als ouder nauwelijks merkt dat er iets verandert, terwijl de tweede strekking het tegenovergestelde beweert: een derde maakt alles gecompliceerder, van de noodzaak tot een ruimere auto tot handen tekort om ze echt goed te kunnen volgen en in bedwang te houden. Ik was benieuwd bij welke strekking ik me zou aansluiten nadat onze derde telg geboren zou zijn maar vooralsnog kan ik geen keuze maken. Het moet gezegd, ik ben pas sinds drie weken moeder van drie kinderen dus ik heb wel nog even de tijd om ervaring op te doen en dan pas een gefundeerde beslissing te maken hoe ik zelf het leven met drie kids ervaar, maar vooralsnog neig ik op sommige momenten naar de eerste strekking en op andere overtuigend naar de tweede!

Wat me in elk geval wel al duidelijk is, is dat het niet onze jongste zoon is die het leven op sommige momenten moeilijker maakt, maar onze twee oudste dochters. Op zich is er weinig veranderd in hun gedrag ware het niet dat onze tweede dochter inmiddels volop in de peuterpuberteit is gekomen terwijl de oudste dochter net op school is begonnen. Daarnaast hebben ze de afgelopen maanden ook nog een verhuizing doorgemaakt en de komst van een broertje, en tel dat allemaal samen wat automatisch leidt tot soms ontvlambare situaties! Die situaties zouden er echter ook geweest zijn zonder dat er een broertje was bijgekomen, maar gezien de vermoeidheid ook bij ons als ouders nu wat vaker toeslaat en dit zich vervolgens vaak uit in minder geduld, hebben we in ons stulpje af en toe van die momenten dat we moedeloos worden. Op dat moment neig ik naar de tweede strekking die de komst van een derde kind erg zwaar vindt, maar eerlijk is eerlijk, die kleine heeft daar in feite niets mee te maken!

En dan zijn er weer van die dagen dat de meiden super lief zijn, uitermate gehoorzaam en extreem liefdevol naar hun broertje en naar ons toe. Dat leidt weer tot positieve energie bij ons wat ons vaak inspiratie geeft om op de bonnefooi met het hele gezin ergens naar toe te fietsen en leuke dingen te doen, zoals een bezoekje aan de kermis, of een drankje drinken bij een restaurantje. Op die momenten lijkt het inderdaad geen enkel verschil of je nu één, twee of drie kinderen hebt en prijzen we ons gelukkig met zo’n makkelijke kroost die alles wel oké vindt. Sterker nog, op die dagen zou een vierde en vijfde kind meer dan welkom zijn!

Kortom, het is ons nog niet duidelijk hoe onze jongste zoon ons leven zal beïnvloeden. Zullen we straks nog steeds met zijn vijven een zeilboot huren en de Griekse wateren onveilig maken? Voelen we ons nog comfortabel genoeg om naar wat luxere restaurants te gaan met alle drie de kinderen mee zonder dat ze de boel overhoop halen? Vinden we af en toe nog voldoende rustmomenten om ook nog eens met zijn tweetjes leuke dingen te doen? Vooralsnog neig ik naar ja, ja en ja.

Veel hangt af van hoe je jezelf opstelt en of je een aantal zaken al vanaf jongs af aan met de kinderen doet.

Daarnaast speelt het karakter van de kinderen natuurlijk ook een rol maar vaak is dat toch een afgeleide van hoe je je kinderen opvoedt. Ik weet dat niet iedereen het daarmee eens is, maar ik ben ervan overtuigd dat een groot deel van hoe je kinderen zich gedragen, een resultante is van de aanpak die je zelf als ouders hanteert vanaf de geboorte. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar er wordt mijns inziens te vaak het excuus gebruikt dat “het in zijn karakter zit” om bepaald gedrag te vergoeilijken. Kinderen hebben grenzen nodig vanaf dag 1 en als die niet of onvoldoende worden gegeven, dan is het hek vaak van de dam en gaat een kind zich inderdaad vaak onvoorspelbaar gedragen.

Dat gezegd zijnde kan ik vaak ook kwaad worden als er wordt gezegd dat een baby tot zes maanden niet verwend kan worden! Tuurlijk moet je een baby niet ellenlang laten huilen en moet je hem troosten, maar met een van mijn dochters heb ik een schitterende ervaring dat ze met twee maanden tijd begint te huilen zodra ik haar boven de box hou om terug te leggen, vervolgens stopt als ik haar weer naar me toetrek, weer begint te huilen als ik haar opnieuw boven de box hou, enzovoort. Het was een erg grappige situatie waarbij ik in elk geval overtuigd ben dat een baby van die leeftijd wel degelijk weet wat ze al willen. En ja, als je dan al toegeeft en ze altijd vast houdt, dan kan het leven in de maanden en jaren daarna best wel moeilijk worden.

In elk geval ga ik graag het avontuur met onze drie kinderen aan en zullen we onze ervaringen op dit blog blijven delen!