Over een paar weken ga ik weer aan de slag. Althans, dat is de bedoeling want vooralsnog heb ik nog geen concrete opdracht gescoord maar zoals altijd komt dat vast op het laatste moment wel weer goed. Daarom ben je ondernemer! En dan komt mijn luxe situatie tot een einde waarbij ik een half jaar thuis heb gezeten om onze zoon op de wereld te zetten en te mogen genieten van zijn eerste maanden.
Plannen
Telkens als dit moment weer dichterbij komt, breekt het angstzweet me uit hoe we in hemelsnaam het hele huishouden en alles wat daarbij komt te kijken op een gecontroleerde manier zullen runnen. Het begint namelijk met de uitdaging dat als we beide aan het werk zijn, meestal niet dicht in de buurt werken. Regio Amsterdam, Almere, Arnhem, Brussel zijn toch wel de locaties die de afgelopen jaren het meest de revue hebben gepasseerd en dan wordt het brengen en halen van de kinderen al een serieuze planningsinspanning. Wiens agenda laat het toe, wie kan schuiven, wie kan het makkelijkste nee zeggen tegen zijn opdrachtgever? De oplossing is eigenlijk simpel. Elke twee weken worden de agenda’s naast elkaar gelegd en wordt per dag bepaald wie aan de beurt is. Ervaring leert inmiddels ook dat het vaak last minute nog wijzigt, maar dan is er in elk geval een basis gelegd! We zijn in de afgelopen vijf jaar nog nooit te laat geweest met het ophalen van onze kinderen (al scheelde het soms niet veel), ondanks de ring van Amsterdam, Utrecht, Den Bosch of Antwerpen die meestal wel vast staat. Tip 1 is dus duidelijk: Plannen, die handel!
Dictatuur
Maar dat ophalen en brengen is nog tot daar aan toe. Inmiddels zijn er drie kinderen die ’s morgens klaar gemaakt moeten worden, lees opstaan, aankleden, ontbijten, boterhammetjes smeren, ruzies in de kiem smoren, zoeken naar sokken, schoenen en de favoriete knuffel die plotseling spoorloos is verdwenen maar ABSOLUUT mee moet, enzovoort. Nu zijn we beide erg efficiënte mensen en zal dat ook vast goed komen, maar het levert vaak wel een stress gevoel op in de ochtend. De tip om dat zoveel mogelijk te vermijden, is om een vaste structuur aan te houden en dat met een dictatoriale hand te handhaven :-).
Met een baby erbij verlies ik namelijk enorm veel tijd met ’s morgens een flesje geven. De meiden weten dus inmiddels dat ze mogen ontbijten wanneer ik bezig ben met Joep en dat de oudste daarna zelf haar boterhammen moet smeren en haar tas moet klaarmaken (wat een luxe dat mijn 4 jarige dochter hier geen bezwaar tegen maakt!). De jongste krijgt van mij tien keer de instructie om haar knuffels te zoeken en zodra de fles bijna klaar is, trekken ze zelf hun schoenen en jasjes aan. Als ze op een of andere manier hun kont tegen de krib gooien, tja, dan krijg ik stress! Maar ik mag niet klagen. In principe wordt dit hele proces straks niet anders dan wat het nu is, nu ik nog thuis ben, omdat de start van de school nu ook al onze deadline is.
Zen
De tip echter om met drie kids alles in de hand te houden, is zen. Gewoon rustig blijven als je geen onderbroeken meer in de kast vindt voor je jongste omdat de was nog niet gedaan is. Niet panikeren als blijkt dat de boterhammen in de vriezer op zijn en je dus niets hebt voor hun lunchpakketje. Dat gebeurt natuurlijk maar zelden, maar de essentie is dat je gewoon niet altijd alles op orde kan hebben. Nu ik thuis ben, heb ik alles onder controle. Het huis is meestal wel opgeruimd, de was is gedaan, de koelkast is nooit leeg en nog heb ik vrije tijd waarin ik me soms wel eens verveel. Straks is dat natuurlijk allemaal afgelopen maar ervaring uit het verleden leert dat het allemaal wel goed komt als je jezelf gewoon niet teveel druk oplegt. Laat het huis maar eens wat minder opgeruimd zijn en laat het maar eens voorkomen dat je geen boterhammen hebt. Die enkele keren dat je een groot probleem hebt, wordt er altijd wel een oplossing gevonden op het moment zelf. Dus deze laatste tip, als je voelt dat je gaat overlopen: “zennnnnn…”.
Over een maandje of twee laat ik jullie weten of ik dat zen-gevoel heb weten vast te houden!
