Ik word woedend en begin te schreeuwen dat ze nou eindelijk eens moeten luisteren en ONMIDDELLIJK uit de douche moeten komen. Het bloed stijgt me naar mijn hoofd en ik zou het liefst willen gaan stampvoeten, maar als vrouw van 39 jaar kan ik me nog net inhouden (maar het scheelt niet veel)! Ik weet het, schreeuwen naar je kinderen is taboe, pedagogisch niet verantwoord maar elke moeder heeft van die momenten dat ze even uit het keurslijf springt en zich niet meer kan inhouden. Nu kan ik zo’n uitbarsting aardig plaatsen en achteraf over nadenken hoe ik het anders had moeten aanpakken. Peuters en kleuters echter zijn verstandelijk nog niet zo ver en mijn uitbarsting was in feite niets anders dan wat we driftbuien noemen bij kleine kinderen
Ze worden vaak buiten proportie kwaad en dat wordt meestal getriggerd door iets wat ze ONMIDDELLIJK voor elkaar willen krijgen. Ze weten geen raad met hoe ze om moeten gaan met het feit dat niet gebeurt wat ze in hun hoofd hebben, en gaan schreeuwen, krijsen en zelfs lichamelijk helemaal uit hun plaat.
Vandaar dat ik stiekem toch een beetje blij ben dat ik zelf niet ben gaan stampvoeten anders zou het verschil wel erg klein zijn met de driftbuien van mijn dochters!
Met mijn oudste dochter wist ik me met haar eerste uitbarstingen geen raad. Ik ging haar vermanend toespreken, op ooghoogte zitten, naar me toe trekken, maar dat verergerde de situatie alleen maar. Het was al snel duidelijk dat ze tijdens zo’n uitbarsting compleet afgesloten zijn van de buitenwereld en geen haar op hun hoofd die er aan denkt om ook maar te luisteren naar wie dan ook. De andere aanpak van compleet negeren bleek uiteindelijk een schot in de roos. De eerste paar keren is het verschrikkelijk moeilijk! Het aantal decibels gaat door merg en been, de ongecontroleerde schop- en sla bewegingen doen je het ergste vrezen, maar uiteindelijk als je jezelf voldoende tijd geeft om niet in te grijpen en gewoonweg over de peuter heen stapt (die op de grond ligt te krijsen) en compleet negeert, beseft dat kleine monstertje op een bepaald moment dat het geen enkele zin heeft. De eerste keer duurt dat lang, daarna al wat korter en na een keer of vijf zijn de driftbuien na een minuutje over.
Ik weet het, er zijn zat moeders die zullen zeggen dat dit niet werkt bij hun kind en dat kan, ik ben geen pedagogisch expert en wil dat ook niet pretenderen te zijn. Echter, het kan geen kwaad om bovenstaande te proberen.
Waar het vaak fout gaat, is dat ouders het onvoldoende tijd geven.
Ze zijn bang voor de overlast als dergelijke driftbuien buitenshuis gebeurt of ze schamen zich. Of nog, ze kunnen het zelf niet aanzien en proberen dan ook veel te snel tegen de kleine aan te praten waardoor hij toch weer die aandacht krijgt wat hij zo graag heeft en dus eigenlijk zijn slag thuis heeft gehaald. Ik zeg, gewoon proberen, een keer of vijf tot tien doorzetten en het resultaat zou in de meeste gevallen duidelijk merkbaar moeten zijn!
