Exact twee jaar geleden was het de laatste dag. Van mijn broer. Daarna heeft hij nog negen dagen gevochten om hopelijk nog een alledaagse dag te mogen beleven maar die strijd heeft hij helaas verloren…
Hij wist het niet dat het zijn laatste dag zou zijn. Ironisch genoeg stond hij ook letterlijk aan de top van de wereld. Hij stond op de top van de Kilimanjaro in Tanzania en was supertrots dat hij de klim had gehaald. Een doel dat hij al lang voor ogen had en die tijdens deze reis ook werkelijkheid was geworden. De reis was een aantal jaren ervoor niet doorgegaan omdat er te weinig deelnemers waren. Hij was echt blij dat hij in 2013 eindelijk naar de Kilimanjaro kon. Dat hij het uiteindelijk met zijn leven zou bekopen, kon hij en wij natuurlijk nooit vermoeden maar het is maar goed ook dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Het zou ons verlammen en we zouden niet meer in staat zijn om dingen te ondernemen omdat we de afloop al kennen. Eén ding weten we wel zeker en dat is dat hij een schitterende laatste dag heeft gehad en volop heeft genoten.
Dat doet je wel eens nadenken wat je zelf zou doen op zo’n laatste dag. Het is een bizarre gedachte omdat je normaal niet weet dat het je laatste dag zal zijn maar stel dat? Ik denk dat ik een erg rustig dagje zou inplannen met mijn familie. Een lekker etentje aan de ouderlijke tafel van weleer. Eerst hoort daar natuurlijk een serieuze discussie bij of het fondue of gourmet zal worden. Als die horde eenmaal genomen is, dan moeten we mijn moeder op stang jagen dat ze moet zorgen dat er meer dan voldoende eten is. Zeker omdat het mijn laatste dag zou zijn, zou ik die discussie nog wat harder inzetten. Er zou volop gelachen worden, en herinneringen worden opgehaald aan de leuke momenten van het leven maar ook aan de dieptepunten. Ik zou waarschijnlijk ook allerlei boodschappen meekrijgen om aan mijn broer door te spelen.
Na het eten zouden mijn dichte vrienden langskomen om te genieten van de beste topwijnen uit onze eigen kelder. We laten die wijnen namelijk altijd liggen omdat we het zonde vinden om ze te openen. “We wachten tot er echt een gelegenheid voor is”, zeggen we vaak. Wel, vandaag is dan toch de beste gelegenheid die er is. De kurken ploppen in het rond, de emotie wordt steeds groter en uiteindelijk vallen we allen in een diepe slaap. Omringd door mijn man en mijn kindjes. Wel, zo zou ik mijn laatste dag wel willen doorbrengen.
Toch ben ik blij dat ik er niet over moet nadenken. Dat we niet weten dat het onze laatste dag zal zijn. Ik weet niet of mijn broer zijn laatste dag zo had voorgesteld zoals hij hem die dag heeft geleefd. Wat ik wel weet, is dat die dag veel te vroeg is gekomen. Ze hebben zich die dag vergist om iemand als hem aan te duiden als “laatste-dag-man”. Er zijn geen woorden voor om zo onverwacht iemand het leven te zien verlaten. Het is niet anders. We hebben ons erbij neergelegd. Maar we vergeten het nooit.
