Laat me beginnen met te zeggen dat mijn man een echte voetballiefhebber is. Hij zit niet elke week op de tribune van zijn favoriete voetbalclub, dat niet. Wel is zondagavond zeven uur een heilige tijd waarin hij nooit of te nimmer gestoord mag worden: het sportjournaal op NOS waar de samenvatting van de voetbalwedstrijden worden getoond. Het decibelgehalte gaat om de paar minuten de hoogte in, er wordt gevloekt en getierd waar de kinderen bij zijn, het taalgebruik heeft plotseling geen enkel educatieve waarde meer en het concentratieniveau is teruggebracht naar volle focus op de televisie. Dat zijn dochter intussen in haar broek heeft geplast of de zoon dringend een nieuwe luier nodig heeft, wordt volledig uitgefilterd tot het sportjournaal afgelopen is. Bijzonder…
Ik daarentegen vind voetbal wel leuk maar zoals 90% van de vrouwen ga ik er niet wakker van liggen. De uitzonderingen daar gelaten zoals het EK of WK. Het bijzondere is dat ik het gevoel heb dat vrouwen de enige zijn die objectief naar voetbal kunnen kijken. Als mijn man rood aanloopt en mij probeert te overtuigen dat er bij die super harde overduidelijke tackel helemaal niets aan de hand was (“kijk dan toch!”) en ik koelbloedig antwoord dat het toch niet helemaal kosjer is (om het dan toch nog wat eufemistisch uit te drukken), word ik met verachting en vol onbegrip aangekeken. Soms doe ik het opzettelijk om hem nog wat meer op stang te jagen. Vaak is het gewoon overduidelijk een overtreding die dan blijkbaar niet bij de voetballiefhebber in kwestie geregistreerd wordt. Fascinerend…
Wat ik dan wel bewonderenswaardig vind, is de mate waarin hij opgaat in het gebeuren. Als zijn favoriete ploeg (laat het ons even hypothetisch Ajax noemen) verliest, dan is die samenvatting een echte lijdensweg. Je ziet vaak eerst wat hoop, dan ongeloof en woede om vervolgens bij een gelijkspel weer even er vol voor te gaan maar dan toch te eindigen met het hoofd neerwaarts gericht. Pure emotie is het die je maar zelden ziet bij echte mannen! Als ik op dat moment “Kop op” zou roepen, dan vrees ik voor onze relatie. Het beste is dan ook om even wat medeleven te tonen en subtiel doch kordaat weer naar de orde van de dag te gaan: “Verschoon nou eens die luier van je zoon!”
Mannen en voetbal. Het blijft een combinatie die ik niet altijd ten volle zal snappen. Behalve dan tijdens het EK of WK natuurlijk. Dan voel ik heel even die volle emotie als Nederland of Belgie (het geluk van voor twee landen te kunnen supporteren) speelt. En dan snap ik een heel klein beetje wat manlief elke week moet voelen. Deze week mag ik het weer eens live gaan beleven in de Amsterdam Arena: Ajax – Fenerbahce. Het zal vast weer een mooie vertoning worden (zowel op het veld als aan mijn zijde). Duimen maar dat ik met een blij manneke naar huis mag rijden!
