Sinds anderhalf jaar heb ik een wederhelft die wekelijks een dag of twee in het buitenland zit. Dat betekent concreet dat hij op dinsdagochtend voor het ochtendgloren vertrekt en woensdagavond laat weer thuis komt. Twee volle dagen dus voor mij zonder wederhelft en voor de kinderen zonder papa. Een enkele keer drie dagen. Het merendeel van mijn vrienden vindt het knap dat ik alles alleen doe tijdens die dagen. Van het ochtend- en avondritueel tot het in bedwang houden van de soms drie kleine monstertjes.
Een voorbeeld van mijn ochtendritueel. Als mijn wekker om zeven uur gaat, weet ik dat ik tot 7:13 heb om eventueel verder te snoozen. Doe ik het langer, dan kom ik in de problemen. Het eerste uur van de dag is namelijk hard werken. Allereerst sprint ik naar boven zodra ik Meike hoor. Onze dochter van bijna 2,5 jaar wil namelijk niet meer met een pamper slapen en dat gaat inmiddels erg goed. Echter, het gevaarlijkste moment van de hele nacht is het moment dat ze net wakker wordt. Hoe sneller ik sprint, hoe minder groot de kans dat ik weer al het beddengoed moet wassen. Nu mag ik niet klagen, ik heb er net een complete “droge” week op zitten! Je moet weten dat ik eigenlijk nauwelijks kan lopen als ik uit bed kom. Mijn gewrichten hebben toch echt tien seconden nodig om weer in beweging te komen, dus dat sprinten kan er nog wel eens vreemd uitzien zo vroeg in de ochtend.
Daarna start het aankleden van de twee kids. Minimaal één van de meiden zal een scène maken omdat ze niet akkoord is met wat ik uit haar kast haal. Vroeger werkte de truc om haar tussen twee outfits te laten kiezen, maar inmiddels weet de oudste donders goed wat ze aan wil trekken. De jongste heeft nog niet echt door dat ze dan ook echt moet kiezen uit die twee outfits en loopt spontaan naar de kast om een derde outfit samen te stellen. Meestal ben ik gelukkig wel in een minuut of tien klaar met dat aankleden, waardoor het inmiddels half acht is als we met zijn allen beneden zijn.
Alleen vergeet ik dan natuurlijk nog mijn zoon. Die ligt of nog heerlijk te slapen en van zijn onschuld te genieten of hij ligt zijn duim zo hard op te zuigen dat ik er medelijden mee krijg. Onze zoon moet namelijk zeker nog een flesje krijgen voordat de meisjes naar de school en kinderopvang worden gebracht. Tja, het is dan dus inmiddels half acht. Zoonlief moet nog fles krijgen, kwarkontbijt met vers fruit moet worden klaargemaakt, boterhammen uit de vriezer voor het lunchpakketje van de oudste net als het klaarmaken van het fruit dat ze naar school mee moet nemen, de meiden moeten nog hun sokken en schoenen aan, en nog een tiental minuscule andere activiteiten moeten er gebeuren. Wetende dat ik voor het flesje van zoonlief toch minimaal twintig minuten nodig heb inclusief het boeren, blijft eigenlijk donders weinig tijd over voor al de rest.
Gelukkig hebben we hier te maken met een uiterst efficiënte moeder. Ik weet het, zelfcomplimenten zijn een beetje vreemd, maar ik wil het toch gezegd hebben.
Uiteindelijk lukt het elke ochtend weer opnieuw om niet te laat te komen op school. En zo kan ik ook het hele verslag van het avondritueel toelichten of wat ik overdag doe met de kids als ze alledrie thuis zijn zonder dat papa er bij is.
Nu is het zo dat mijn beste man vanaf november weer elke dag gewoon thuis is. Dat vind ik natuurlijk geweldig maar het heeft ook zo zijn nadelen. Mijn man is namelijk nogal gesteld op orde. De dagen dat hij er niet is, voldoet het huis daar niet helemaal aan wat ik tussen haakjes heerlijk vind. Tja, vanaf november is dat pretje me dus niet meer gegund. Verder kan ik op dinsdag- en woensdagavond niet meer helemaal alleen besluiten naar welk TV kanaal er wordt gekeken. Heerlijk is dat, geen discussies meer omdat er voetbal op TV is maar gewoon naar echte vrouwenprogramma’s kunnen kijken zonder typisch mannencommentaar te krijgen.
Nu zou ik nog veel meer zaken kunnen opnoemen die geweldig zijn als je zo alleen thuis bent, maar het is natuurlijk niet mijn intentie om mijn man weg te jagen. Integendeel.
Ik ben erg blij dat hij er weer elke dag zal zijn. De nadelen neem ik voor lief want ze vallen natuurlijk in het niet bij alle voordelen. Zoals weer heerlijk iemand hebben om tegenaan te praten. Of een set extra handen om de meiden naar bed te brengen. Of een extra steun om de meisjes in toom te houden als dat nodig is. Of gewoon iemand naast je hebben liggen als je ’s nachts wakker wordt. Kortom, het wordt weer wennen om een aantal dagen het rijk niet meer voor me alleen te hebben, maar wat zie ik er naar uit!
